Луі Рэно

Луі Рэно
фр.: Louis Renault
Род дзейнасці	юрыст, педагог, выкладчык універсітэта, суддзя, адвакат
Дата нараджэння	21 мая 1843(1843-05-21)[…]
Месца нараджэння	Ацён[d], arrondissement of Autun[d], дэпартамент Сона і Луара, рэгіён Бургундыя, Метраполія Францыі, Францыя
Дата смерці	8 лютага 1918(1918-02-08)[…] (74 гады)
Месца смерці	Barbizon[d], дэпартамент Сена і Марна, рэгіён Іль-дэ-Франс, Метраполія Францыі, Францыя
Месца пахавання	могілкі Манпарнас
Грамадзянства	Францыя
Месца працы	Парыжскі ўніверсітэт
Альма-матар	Універсітэт Бургундыі
Член у	Акадэмія маральных і палітычных навук[d] Інстытут міжнароднага права
Узнагароды і прэміі	ганаровы доктар Лейдэнскага ўніверсітэта[d] (1913)
Медыяфайлы на Вікісховішчы

Луі Рэно (фр.: Louis Renault, 21 мая 1843 — 8 лютага 1918) — французскі юрыст, лаўрэат Нобелеўскай прэміі міру (1907) разам з Эрнеста Тэадора Манета.

У 1890 годзе быў прызначаны юрысконсультам ў Міністэрства замежных спраў. На гэтай пасадзе ён не раз прадстаўляў Францыю на міжнародных сустрэчах, у тым ліку на двух Гаагскіх канферэнцыях (1899 і 1907) і на Лонданскай марской канферэнцыі (1908—1909).

Будучы аўтарытэтным членам Міжнароднага трацейскага суда, Рэно часта запрашаўся да вырашэння спрэчак, сярод якіх былі справы аб японскіх падатках (1905), касабланская справа (1909), справа Саваркара (1911) і іншыя.

У 1907 годзе Рэно сумесна з Эрнеста Манета стаў лаўрэатам Нобелеўскай прэміі міру «як сапраўдны геній міжнароднага права ў Францыі». Таксама быў узнагароджаны Ордэнам Ганаровага легіёна — вышэйшай узнагароды Францыі.